Η δική μου ιστορία θηλασμού!

Αυτή η ανάρτηση είναι μια καλή ευκαιρία να σου πω λίγα περισσότερα για εμένα. Καταρχήν, όπως ίσως ήδη γνωρίζεις, είμαι μαμά δύο μικρών ζουζουνιών. Σχεδόν 4 και 2 ετών αντίστοιχα. Όπως λοιπόν αντιλαμβάνεσαι, είχα δυο εγκυμοσύνες πολύ κοντά η μία στην άλλη.

Ανέκαθεν λοιπόν, ακόμα και πριν γίνω μαμά, ήθελα και ονειρευόμουν να μπορέσω να θηλάσω τις μικρές μου όσο γινόταν περισσότερο. Και νιώθω πολύ ευλογημένη που το κατάφερα. 

Όλα ήρθαν πολύ φυσικά, όσον αφορά τον θηλασμό. Με εξαίρεση το ότι γέννησα την Αμίρα με καισαρική, καθώς λόγω ανατομικής ιδιαιτερότητας της μήτρας μου, ήταν αδύνατον να γυρίσει και να πάρει θέση για φυσιολογικό τοκετό. Από την πρώτη στιγμή θήλασε κανονικά, μάλιστα και με μεγάλη βουλιμία🙂 Εννοείται, ότι την είχα μαζί μου στο δωμάτιο του μαιευτηρίου συνέχεια (την έπαιρναν μόνο όταν είχαμε επισκέπτες).

Γυρνώντας στο σπίτι, τα βράδια κοιμόταν δίπλα μου και την θήλαζα όποτε το ζητούσε. Δεν είχαμε ωράρια, δεν είχαμε πρόγραμμα τύπου κάθε 3 ώρες, θήλαζε κατά βούληση. Ειδικά μέχρι να σαραντίσει. Πονάκια, νανάκια, ανάγκη για επαφή με την μανούλα, θήλαζε και όλα περνούσαν. Μα τι μαγικό πράγμα; Και τι αναντικατάστατο συναίσθημα και για τις δυο μας.

Έτσι λοιπόν, συνεχίσαμε μέχρι που μπήκαμε στις κρέμες, εκεί απλά μειώθηκαν ελαφρώς τα γεύματα θηλασμού. Δεν πήραμε ποτέ συμπλήρωμα γάλα, ποτέ! Αλλά ήμουν από τις τυχερές, γιατί καταρχήν είχα μεγάλη παραγωγή, οπότε το μωρό είχε την ανάπτυξη που έπρεπε (και με το παραπάνω) και δεύτερον εργαζόμουν από το σπίτι, έτσι δεν χρειάστηκε να είμαι εκτός για πολλές ώρες.

Αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε όταν η Αμίρα έκλεισε τον 17ο μήνα, καθώς είχα μια μικρή αποκόλληση στην εγκυμοσύνη μου. Μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς ένιωσα οτι ακόμη δεν είμασταν έτοιμες. Έπρεπε όμως, διαφορετικά θα έθετα σε κίνδυνο την εγκυμοσύνη μου. Δύσκολη η διαδικασία του αποθηλασμού, όχι πρακτικά όσο ψυχικά, μέσα σου, νιώθεις πως αυτές οι στιγμές με το μωρό σου δεν θα ξανάρθουν ποτέ. Μένουν όμως, οι πολύτιμες στιγμές αυτές για πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου, στην καρδιά σου....

Και αυτή τη φορά γέννησα με καισαρική, για τον ίδιο λόγο. Έτσι ήρθε στον κόσμο η Αμέλια, το γλυκό μου μωράκι, πιο νωχελικό (όντας βρέφος, γιατί τώρα δεν πιάνεται) και πιο μινιόν. Εκεί λοιπόν έδωσα εναν μικρό αγώνα, με μεγάλη επιμονή, υπομονή & πολλά ξενύχτια καταφέραμε και θήλαζε όσο έπρεπε. Κοιμόταν δίπλα μου, ώστε να θηλάζει όποτε το θελήσει. *Στο σπίτι μας έχουμε πάρει master στο co-sleeping. Πάλι αποφύγαμε και με την μικρή μου τα συμπληρώματα γάλακτος. Φτάσαμε αισίως τις κρέμες και τις στέρεες τροφές, είμαστε 23 μηνών και συνεχίζουμε το ταξίδι μας. Θηλάζουμε πια δύο φορές την ημέρα. 

Πολλές δυσκολίες, πολλή κούραση, εξάντληση, λιγοστός ύπνος (και αυτός συνήθως στο ένα πλευρό),  

συγκεκριμένη διατροφή για τη μαμά (ειδικά τους πρώτους μήνες), αλλά τίποτα, μα τίποτα στον κόσμο ολάκερο δεν συγκρίνεται με όσα προσφέρει ο θηλασμός σε μαμά και μωράκι.

Σας φιλώ,

Αγγελική

xxx