Τελευταία ημέρα στο νηπιαγωγείο και εγώ να αναρωτιέμαι πως πέρασε ο χρόνος αυτός τόσο γρήγορα. Σαν χτες θυμάμαι την πρώτη ημέρα, που έτρεμα καθώς άφηνα το γλυκό μου παιδάκι απ την αγκαλιά μου, για να μπει και να ριζώσει στην αγκαλιά των υπέροχων δασκάλων της. Το άγχος και η στεναχώρια του αποχωρισμού των πρώτων ημερών έδωσαν τη θέση τους στα γέλια, τις όμορφες στιγμές, τους θυμούς και τα πείσματα, αλλά και στα πρώτα γράμματα & τις πρώτες εργασίες!
Το νηπιάκι μου μεγάλωσε! Ήρθε η μέρα της καλοκαιρινής γιορτούλας! Γονείς όλοι χαμογελαστοί, υπερήφανοι, με τα κινητά και τις κάμερες ανά χείρας να απαθανατίσουμε τις στιγμές. Μα τι όμορφες στιγμές, τα δάκρυα ασταμάτητα, λίγο από χαρά και λίγο από λύπη! Ποιήματα, χοροί & τραγούδια! Και τέλος ο αποχωρισμός, η στιγμή εκείνη που το νηπιάκι μου αποχαιρετά φίλους και νηπιαγωγούς & η μαμά κλαίει... Τόσα ανάμεικτα συναισθήματα... Στη δική μας περίπτωση ενός είδους μικρός ξεριζωμός, καθώς λόγω εργασίας αλλάζουμε συχνά περιοχές.
«Οι δασκάλες μας μαμά αυτές να έχουμε και του χρόνου στο μεγάλο σχολείο» Και εγώ να εξηγώ και να προσπαθώ να σταθώ στα χαρούμενα. Αλλά αυτή είναι η ζωή...πάντοτε να κοιτάμε μπροστά, όπως τόσο γλυκά είπε και η λατρεμένη μας κυρία Βάσω.
Αντίο αγαπημένο μας νηπιαγωγείο...θα είσαι πάντα στις καρδιές μας!
